Afscheid nemen

Jaloers op deze juf die in het 'zonnige' Indonesië zit? Laat de jaloezie maar achterwege, wat betreft het weer dan, want de hemel komt hier naar beneden. Iedere ochtend worden we weer voor de gek gehouden: Jongens het is mooi weer!!! Na school gaan we direct naar het zwembad!!! Maar tegen tweeën trekt het helemaal dicht en is er geen spoor meer van dat lekkere zonnetje. Poncho's aan en gaan. Zweet en regen = de perfecte combinatie (not), want ja tijdens de regenbuien is het hier nog altijd rond de 30 graden. Tijdens zo'n heftige regenbui is het lastig zien zonder vizier, de regen klettert in je ogen. Dit is heel vervelend als je elkaar aan het volgen bent. Het kan dan voorkomen dat de scooter die jij volgt (Demi en Daan) net voor een auto glipt. Ja actie, reactie --> nee, net te laat, ik moest remmen waardoor de pizzabezorger achter mij boven op mij knalde. De fijne vent glimlachte even naar me en vervolgde zijn weg. Bedankt, kl**tzak! Eenmaal weer opgestart, een lege telefoon en nog altijd in de regen, rechtsaf geslagen en ik hoopte dat ik de meiden nog zou vinden. Een eindje rechtdoor keek ik naar links en zag ik twee helmpjes (met daaronder twee hoofdjes) op de stoep liggen. 'He, dat zijn mijn twee helmpjes, Deem en Daan!' De arme stakkers hadden door dat ik niet meer achter hen reed en wilde de (hoge) stoep op rijden, die te glad was waardoor zij vielen. Nadat ik zag dat ze in orde waren, moest ik natuurlijk heel hard lachen om ons stumper-team. Het kan ook nog zo zijn dat één van de meiden onderweg roept: Het gaat regenen, even stoppen!! (ik noem geen namen, kuch Raquel) De donkere lucht neemt je soms in de maling, daar zit je dan, bezweet, vacuüm verpakt in je poncho... -_- Zwaar leven.

Niet alleen het slechte weer is vervelend, ook de beesten die het met zich meebrengt zijn tot last. (ZIE FILMPJE: VLIEGEN) Na een goede onweersbui vliegen hier echt miljoenen beesten door de woonkamer. Lastig vergaderen met die beesten die ook nog eens motorisch gestoord zijn en er dus iedere minuut wel een tegen je kop aan vliegt. Iedereen die mij een beetje kent weet wat ik op zo'n moment doe... Gillen en als een spastische bambi door de kamer rennen ja! 

Gelukkig heb ik het ondanks de regen en de beesten nog steeds erg naar m'n zin.

Gister heb ik met de meiden een Batik cursus gevolgd. Deze traditionele vorm van stof bewerken trok mijn aandacht eerst totaal niet. Tot ik deze cursus deed. Op lappen stoffen waren allerlei voorbeelden getekend die je mocht kiezen. Ik koos ervoor om lekker crea-bea zelf een ontwerp te maken. En wat is meer Cher dan een veer... Dit duurde wat langer maar dan heb je ook iets! De lijnen van de veer moest je met een klein 'pijpje' en hete wax volgen zodat later deze lijnen wit zouden blijven. Een heel priegel werkje. Na de wax kon ik met verf en een wattenstaafje de veer verschillende kleuren geven, heel leuk om te doen! Nadat dit droog was kwam er over de kleuren een hele laag wax, dit werd gedroogd en gewassen. Hierna volgde verschillende dompel badjes, werd de lap stof gekookt, uitgewassen en opgehangen. Tada, mijn eigen Batik-doek. Wat ik er mee kan? Al sla je me dood.... Het ziet er leuk uit haha, zie foto's. 

Het onderzoek loopt tegen het einde aan, we hebben alles ingeleverd en wachten op feedback van onze begeleidster in NL. Het is tijd voor afscheid want volgende week begint het reizen.

Afgelopen maandag hebben Demi, Daan en ik afscheid genomen van de leerlingen en leerkrachten op Tumbuh 2. Als afscheid heb ik wentelteefjes gemaakt met de kinderen van grade 1/2 (groep 3/4), spelletjes gespeeld, een laatste les over Nederland gegeven, getrakteerd en natuurlijk nog even een potje gevoetbald met de jongens. Aan het eind kreeg ik van ieder kind uit grade 1/2 een tekening waarop van ieder een foto met mij stond met een lieve tekst erbij. Zo schreef er een: 'Thank you Miss Cher, because you love me....' tranen in m'n ogen! Deze lieve woorden neem ik allemaal mee naar Nederland. Bij de deur kwam iedereen nog even knuffelen, slik, ik ga ze allemaal zo erg missen... In zo'n korte periode heb ik een band gekregen met iedere kleine pinda in die klas, inclusief de leerkrachten. Een emotioneel momentje aan het einde dus!

Volgende week maandag presenteren wij ons hele onderzoek aan de universiteit, daarna zijn we (hopelijk) echt klaar.

We vieren hier met z'n alle nog pakjesavond, 6 december speel ik zwarte piet op een Nederlandse school hier en die avond pakken Daan en ik onze rugzakken. Op naar Bali, lekker reizen!!!! En als klapper op de vuurpijl komt mijn lieve vriendin Belle ons rond de 12e tegemoet op dit mooie eiland. 

Let's start this journey :D